Chirurgia
stomatologiczna

Musimy to zrobić z chirurgiczną precyzją.

JF Kennedy

Piezochirurgia to nowoczesna technika chirurgii kostnej, mająca zastosowanie w zabiegach z zakresu periodontologii, implantologii oraz chirurgii szczękowo-twarzowej. Technika ta posiada znaczące zalety w stosunku do tradycyjnych technik chirurgicznych.

Piezochirurgia ze względu na wysoki poziom dokładności (cięcia mikrometryczne) i możliwość oszczędzania tkanek (cięcia wybiórcze), charakteryzuje się wyjątkową precyzją i bezpieczeństwem.

Technika piezochirurgiczna oparta jest na wykorzystaniu fal ultradźwiękowych (delikatnych drgań). Pozwala to na cięcie tkanek twardych przy jednoczesnym oszczędzaniu delikatnych tkanek miękkich. Dzięki temu pole zabiegowe jest niemal całkowicie wolne od krwi. Regulacja częstotliwości pracy oraz wybór różnorodnych końcówek pozwala dostosować urządzenie do pracy w różnych technikach chirurgicznych, np. podczas:

• ekstrakcji zębów,
• podnoszenia dna zatoki szczękowej,
• zabiegów pozyskiwania tkanki kostnej,
• rozszczepiania kości wyrostka zębodołowego podczas implantacji,
• osteodystrakcji,
• zabiegów chirurgicznych w przebiegu leczenia chorób miazgi,
• usuwania torbieli tkanek miękkich,

Piezochirurgia spełnia wymogi związane z protetycznym zaopatrywaniem implantów stomatologicznych. Precyzja tej techniki zabiegowej pozwala uzyskać doskonałe wyniki, a oszczędność tkanek przyspiesza procesy gojenia. Dla pacjenta oznacza to:

• mniejsze obrzęki,
• mniejszy ból pozabiegowy,
• większy komfort w trakcie samego zabiegu.

Ząb zatrzymany jest to ząb, który mimo zakończonego rozwoju pozostaje niewyrżnięty (może być całkowicie niewidoczny w jamie ustnej lub widoczny częściowo). Przyczyną tego stanu może być np. blokowanie przez inne zęby, czy nieprawidłowy kierunek wzrostu. Problem ten najczęściej dotyczy zębów mądrości. Operacyjne usuniecie zęba jest zabiegiem bardziej skomplikowanym i wymaga więcej czasu niż „zwykła ekstrakcja”.

Dzięki umiejętnościom naszych specjalistów oraz zastosowaniu nowoczesnych narzędzi, jak np. Piezosurgery, chirurgiczne usuniecie zęba zatrzymanego nie stanowi dla Pacjenta większej uciążliwości i odznacza się szybszym procesem gojenia.

Wskazaniem do usunięcia zębów zatrzymanych są przewidywane działania ortodontyczne lub protetyczne, rozwijające się wewnątrzkostne torbiele zębopochodne o znacznym zakresie, jak również ucisk na zęby sąsiednie, powodujący możliwość resorpcji ich korzeni, a także stany zapalne i dolegliwości bólowe.

Należy jednak pamiętać, że zabieg usunięcia zęba zatrzymanego jest procedurą trudną, zawsze obarczoną większą ilością możliwych powikłań, ze względu na nietypowe usytuowanie zęba, oraz mogące wystąpić nieprzewidziane trudności w trakcie trwania zabiegu.

Ekstrakcja zęba jest to zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu zęba z zębodołu przy użyciu odpowiedniego instrumentarium (kleszczy, dźwigni itp.).

Zabieg ten wykonywany jest w znieczuleniu, przy zachowaniu aseptyczności pola operacyjnego (patrz -> u nas nie boli). Każda ekstrakcja zęba powinna zostać przeprowadzona w sposób atraumatyczny, tzn. tak aby usunięcie zęba powodowało jak najmniejszy uraz tkanek otaczających, zarówno twardych (kość), jak i miękkich (dziąsło). Umiejętności lekarza i współpraca ze strony pacjenta umożliwiają prawidłowe wykonanie zabiegu i zapobiegają wystąpieniu powikłań.

Najważniejszymi wskazaniami do wykonania ekstrakcji to przewlekłe stany zapalne tkanek okołowierzchołkowych, głębokie złamania zębów, jak również zaawansowane stadium paradontozy.

Należy jednak pamiętać, że ekstrakcja zęba jest OSTATECZNOŚCIĄ!  W Elektoralna Dental Clinic dokładamy wszelkich starań, aby do tego nie dopuścić, wykorzystując najnowsze osiągnięcia w dziedzinie stomatologii.

ZALECENIA PO EKSTRAKCJI ZĘBA

Bezpośrednio po dokonanym zabiegu wyrwania zęba należy bezwzględnie przestrzegać czystości. Celem ograniczenia krwawienia należy przez określony okres czasu, najczęściej od 30 do 45 minut zagryźć kawałek sterylnej gazy. Poza tym w ciągu 24 godzin po dokonanej ekstrakcji nie wolno palić. W tym czasie należy unikać intensywnego przepłukiwania jamyustnej, oraz czyszczenia zębów w pobliżu wyrwanego zęba. Nie należy również pić gorących płynów.

Zaburzenia wyrzynania spowodowane nieprawidłowym kierunkiem położenia zawiązka zęba, zbyt małą szerokością szczęki lub urazem w wieku dziecięcym, powoduje konieczność ortodontycznego wprowadzenia zęba do łuku. Zabieg ten dotyczy najczęściej kłów.

Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym, polega na określeniu położenia zęba na podstawie diagnostyki radiologicznej, a następnie chirurgicznym odsłonięciu i przyklejeniu zamka ortodontycznego. Ortodonta dzięki specjalistycznym wyciągom sprowadza ząb do łuku (czytaj więcej ->ortodoncja).

Leczenie kanałowe

Leczenie kanałowe (endodoncję) stosujemy w przypadku próchnicy powikłanej zapaleniem, martwicą lub zgorzelą (rozpadem) miazgi zębowej.

Niestety, ale bardzo często jest ono ostatnia nadzieję dla naszego zęba. Leczenie endodontyczne polega na usunięciu z komory i kanałów korzeniowych zęba zainfekowanej lub martwej miazgi, mechanicznym poszerzeniu i odkażeniu kanałów oraz szczelnym ich wypełnieniu specjalnymi materiałami.

Brzmi to w miarę prosto, jednak bez specjalistycznej wiedzy i doświadczenia endodonty, potrzebnego sprzętu oraz kilku innych czynników okazuje się „mission impossible”.

Do naszych endodontów kierowani są Pacjenci z innych placówek celem próby ratowania tych zębów, które bez użycia nowoczesnych technologii skazane byłyby na usunięcie.

W naszym „garażu” w Warszawie trzymamy same mercedesy wśród sprzętów stomatologicznych:

• nowoczesne narzędzia do opracowania kanałów, ręczne i maszynowe (K3 ENDO, PROFILE, RC PROC, narzędzia ultradźwiękowe);
• Koferdam – służący do odizolowania śliny;
• Endometry – RAYPEX 5, ENDOMASTER.
• systemy do wypełniania jamy zębowej (OBTURA II, SYSTEM B);
• lupy i mikroskopy endodontyczne: mikroskop CARL ZEISS oraz LEICA – dzięki nim wiele zębów, które musiałyby być usunięte można dziś uratować. Zapewniając uzyskanie powiększonego obrazu z dużą głębią, szerokim polem widzenia i bardzo dobrym oświetleniem badanego obszaru, mikroskop umożliwia obserwowanie detali niewidocznych gołym okiem. Posługiwanie się mikroskopem jest szczególnie pomocne w odnajdywaniu ujść kanałów oraz umiejscawianiu i usuwaniu złamanych narzędzi kanałowych. Dołączona do zestawu kamera video umożliwia transmisję obrazu i dokumentowanie zabiegu. Prawidłowość przeprowadzenia zabiegu można ocenić natychmiast wykonując zdjęcie rentgenowskie na miejscu (na fotelu stomatologicznym) lub w naszej pracowni diagnostyczno-rentgenowskiej.

Resekcja korzenia

Polega na odcięciu wierzchołka korzenia zęba z równoczesnym usunięciem zmian zapalnych i zabezpieczeniem korzenia przed ponownym powstaniem stanu zapalnego. Ten sposób leczenia stwarza warunki do prawidłowej odbudowy kości w miejscu usuniętych zmian chorobowych, proces ten można wspomóc zastosowaniem materiału pobudzającego odbudowę kości. Zabieg ten w większości przypadków pozwala na uratowanie zęba przed usunięciem (skuteczny w ok. 95%). W związku z ogromnym postępem leczenia endodontycznego (mikroskopy endodontyczne, nowoczesne narzędzia do opracowania kanałów), zabiegi te są stosowane coraz rzadziej.

Gdy zmiany okołowierzchołkowe nie poddają się leczeniu endodontycznemu lub, gdy nie ma możliwości ponownego leczenia kanałowego (reendo),  jedyną słuszną terapią jest zabieg resekcji wierzchołka korzenia zęba.

Zabieg resekcji wskazany jest w przypadku gdy:

• nie ma możliwości prawidłowego przeleczenia endodontycznego zęba do końca kanału (nieprawidłowa budowa anatomiczna, “zarośnięcie” kanału korzeniowego);
•  występuje znaczne przepchnięcie materiału wypełniającego kanał poza wierzchołek zęba, powodujące silne dolegliwości bólowe,
• wykonane jest estetyczne i funkcjonalne uzupełnienie protetyczne w postaci wkładu koronowo-korzeniowego i korony protetycznej, a w okolicy wierzchołka korzenia zęba powstała zmiana zapalna, niemożliwa do leczenia w inny sposób;
• zastosowane leczenie zębów nie powoduje zlikwidowania zmian zapalnych wokół korzenia zęba.

Resekcję wykonuje się najczęściej przy zębach jednokorzeniowych (siekacze, kły), ale w praktyce istnieje możliwość przeprowadzenia zabiegu przy każdym zębie, który tego wymaga.

Hemisekcja jest to separacja i usunięcie części korony i korzenia zęba, w obrębie którego występuje stan zapalny z nieodwracalnymi zmianami patologicznymi.

Podczas zabiegu hemisekcji lekarz usuwa uszkodzony korzeń zęba wielokorzeniowego łącznie z odpowiadającą częścią koronową. Hemisekcja jest wykonywana w zębach wielokorzeniowych (najczęściej trzonowych) .

Dzięki przeprowadzeniu tego zabiegu stomatolog ma możliwość zachowania fragmentu zęba, który posłuży jako ząb filarowy w późniejszej odbudowie protetycznej (patrz ->korony). Poprzez wykonanie hemisekcji stomatolog ma możliwość zapobiegnięcia ewentualnym zmianom zapalnym przy wierzchołku jednego z korzeni.

Hemisekcja jest zabiegiem wykonywanym, gdy leczenie zachowawcze nie jest już możliwe. Wskazaniem do przeprowadzenia hemisekcji są:

• zmiany okołowierzchołkowe przy korzeniach,
• gdy leczenie endodontyczne nie przyniosło oczekiwanych efektów,
• złamanie pionowe zęba i/lub korzenia.

CIĄGŁY ROZWÓJ NOWOCZESNEJ IMPLANTOLOGII UMOŻLIWIA WSZCZEPIANIE IMPLANTÓW NAWET W SYTUACJI, GDY W DANYM MIEJSCU BRAKUJE WYSTARCZAJĄCEJ ILOŚCI NATURALNEJ KOŚCI PACJENTA.

Szacuje się, że w około 40% przypadków leczenia implantologicznego konieczne są zabiegi odbudowy i regeneracji kości. Jest to możliwe dzięki zastosowaniu biomateriałów kościozastępczych, umożliwiających odbudowę zanikłej kości.

Sterowana regeneracja kości umożliwia rozrost tkanki kostnej w niezbędnej lokalizacji w celu właściwego umiejscowienia implantu pod względem przyszłej odbudowy protetycznej. Decyzja o zastosowaniu sterowanej regeneracji kostnej podejmowana jest po analizie radiologicznej. Czasami konieczność taka ujawnia się dopiero podczas zabiegu, gdyż rutynowe badanie rtg nie zawsze daje pełny obraz kliniczny pola zabiegowego.

Kiedy dochodzi do zaniku kości:

• po ekstrakcji zębów – z biegiem lat następuje proces stopniowego zaniku wyrostka kostnego zarówno szczęki, jak i żuchwy (optymalny okres na wszczepienie implantu to 3-6 miesięcy po ekstrakcji zęba);
• po utracie zęba wskutek paradontozy lub urazu mechanicznego
• po skomplikowanych i traumatycznych ekstrakcjach, gdy dochodzi do znacznego uszkodzenia tkanek otaczających ząb;
• w przypadku długookresowego użytkowania  osiadających protez częściowych i całkowitych (wskutek nacisku protezy przez dziąsło na kość, powodując jej zanik).

We wszystkich powyższych przypadkach niezbędna jest odbudowa kości, celem uzyskania satysfakcjonującego efektu funkcjonalnego i estetycznego.

Sterowaną regenerację kostną przeprowadza się przeważnie łącznie z zabiegiem implantacji. Czasami przy bardzo dużych ubytkach kostnych i braku potencjalnej stabilizacji odbudowę kostną wykonuję się jako osobny zabieg, a implanty wszczepia się dopiero po wytworzeniu się tkanki kostnej – zwykle po 6-8 miesiącach.

Sam zabieg polega na umieszczeniu biomateriału w miejscu planowanej odbudowy kostnej i odpowiednie jego ukształtowanie. Całość przykrywa się zaporową błoną kolagenową i zaszywa. Zastosowanie resorbowalnej kolagenowej błony zaporowej zapobiega wrastaniu komórek nabłonka do biomateriału i umożliwia rozrost tkanki kostnej.

W  klinice ELEKTORALNA stosujemy wyłącznie skuteczne i sprawdzone w wielu badaniach klinicznych biomateriały (Bio-Oss, Endobon) i membrany (Bio-Gide, Osseo-Guard), które gwarantują bardzo wysoki odsetek powodzenia i trwałości wykonywanych zabiegów.

Leczenie implantologiczne jest najlepszym sposobem na uzupełnianie braków zębowych. Niestety, aby móc wszczepić implant zęba, pacjent musi mieć odpowiedniej szerokości i wysokości wyrostek zębodołowy. Jednym z ograniczeń zabiegu implantacji w bocznym odcinku szczęki górnej jest często nisko schodząca zatoka szczękowa.

Dzieje się tak dlatego, iż z każdym rokiem od ekstrakcji zębów bocznych dochodzi do powolnego zmniejszania się wymiaru pionowego kości w odcinku bocznym. Proces ten jest bardzo powolny, ale przebiega w sposób ciągły. Gdy grubość kości w wymiarze pionowym zmniejszy się poniżej 8~10 mm konieczny staje się zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej (sinus lift). Zabieg ten umożliwia wszczepienie implantów, poprzez zmniejszenie objętości zatoki szczękowej, zwiększając tym samym bazę kostną niezbędną do osadzenia implantów zębowych.

Wyróżniamy dwie techniki podnoszenia dna zatoki szczękowej (sinus lift):

• metoda otwarta – stosowana w sytuacji gdy grubość istniejącej kości wynosi mniej niż 6-7 mm. Zabieg rozpoczyna nawiercenie okienka w bocznej ścianie zatoki. Do otwarcia zatoki szczękowej używany jest nóż piezoelektryczny do cięcia kości, zapewniający ogromną precyzję wykonywanego zabiegu, a także atraumatyczny jego przebieg (patrz ->Piezochirurgia). Po uniesieniu błony śluzowej, w uzyskaną przestrzeń w dnie zatoki szczękowej, układa się materiał kościozastępczy. Okienko kostne zamyka się membraną zaporową, a następnie pokrywa śluzówką (dziąsłem) Pacjenta i szczelnie zaszywa (patrz -> regeneracje kostne z użyciem biomateriałów). Zabieg wszczepienia implantu, w zależności od wskazań, przeprowadza się na tej samej wizycie lub dopiero po okresie niezbędnym do wytworzenia nowej tkanki kostnej.
• metoda zamknięta – stosowana w sytuacji, gdy grubość istniejącej kości wynosi więcej niż 6-7 mm. Aplikację materiału kościozastępczego przeprowadza się przez otwór nawiercony w celu wszczepienia implantu. Specjalnymi narzędziami – osteotomami unoszona zostaje błona śluzowa zatoki, w celu wytworzenia wolnej przestrzeni pomiędzy błoną a kością wyrostka. Następnie w przestrzeni tej umieszczany zostaje biomateriał i na tej samej wizycie zostaje wszczepiony implant. Wadą tej metody jest ograniczony zakres rekonstrukcji kości, konieczność wykonywania tej samej procedury przy każdym wszczepianym implancie, brak kontroli wzrokowej nad polem zabiegowym, co zwiększa znacznie możliwość perforacji śluzówki zatoki szczękowej.

SINUS LIFT MA NA CELU PRZYWRÓCENIE FUNKCJI ŻUCIA I POPRAWĘ WYGLADU PACJENTA, niezależnie od przyczyn i rozległości zaniku wyrostka zębodołowego bocznego odcinka szczęki

Czasami ekstrakcja zębów górnych tylnych powoduje powstanie połączenia miedzy jama ustną a zatoką szczękową. Powodem tego stanu   jest   fakt, iż wierzchołki korzeni tych zębów tkwią w świetle zatoki szczękowej. W przypadku stwierdzenia połączenia ustno-zatokowego wskazane jest wykonanie pantomogramu i/lub zdjęcia zatok obocznych nosa. Następnie należy wykluczyć obecność stanu zapalnego w zatokach szczękowych, torbieli, lub innego materiału Jeżeli powyższe nie zostaną stwierdzone, należy wykonać plastykę połączenia ustno-zatokowego poprzez usunięcie dziąsła i przesunięciu go w taki sposób, aby zamknąć otwór do zatoki powstały po ekstrakcji zęba.Rana zostaje zaopatrzona szwami na kilkanaście dni. W tym czasie pacjenta obowiązuje ścisłe przestrzeganie wskazań i kontrola radiologiczna zatok przez kilka tygodni po zabiegu.

Po utracie bądź ekstrakcji zęba następuje fizjologiczny zanik wyrostka zębodołowego. Wąski wyrostek zębodołowy jest ograniczeniem dla wszczepienia implantu zębowego. Często w takiej sytuacji konieczna jest wcześniejsza regeneracja kostna utraconej tkanki.

W przypadku niezadowalającej szerokości wyrostka kostnego, przy jego dostatecznej wysokości, celem wykonania prawidłowego zabiegu wszczepienia implantu zębowego, należy wykorzystać technikę rozszczepiania kości – splitting.

Rozszczepione blaszki kostne stwarzają przestrzeń, umożliwiającą utworzenie między nimi stabilnego łoża dla implantu. Uzupełnieniem tej metody jest zastosowanie preparatu kościozastępczego w szczelinie rozszczepowej. Bardzo pomocna dla tej metody jest piezochirurgia, gwarantująca atraumatyczny przebieg zabiegu.

Wędzidełka warg i języka to pasma tkanki, łączące wargę lub język z wyrostkiem zębodołowym, z którymi wiążą się często nieprawidłowości, takie jak: wędzidełka położone zbyt blisko zębów, zbyt krótkie lub grube, mające szkodliwy wpływ na przyzębie, estetykę uzębienia, powstanie tzw. diastemy, utrzymanie protez ruchomych, wady wymowy czy zaburzenia przyjmowania pokarmów. Korekta powyższych nieprawidłowości to przedmiot zabiegów na wędzidełkach: frenulektomii i frenulotomii.

Frenulektomia to prosty zabieg podcięcia zbyt krótkiego wędzidełka zmniejszającego ruchomość jeżyka czy warg. Frenulotomia natomiast polega na wycięciu zbyt grubego i nieprawidłowo położonego wędzidełka, najczęściej wargi górnej, oraz przemieszczeniu go i wszyciu w odpowiednim miejscu. W przypadku przerośniętego wędzidełka języka często dochodzi do ograniczenia funkcjonalności – zaburzenia wymowy lub przyjmowania pokarmów.

Zabiegi wykonywane są w znieczuleniu miejscowym, przy użyciu specjalistycznych nożyczek lub noża elektrycznego, który eliminuje konieczność zakładania szwów.

Jest to zabieg chirurgiczny, polegający na odbudowie kości wyrostka zębodołowego po ekstrakcji lub utracie zęba przy użyciu materiału kościozastępczego. Ma on na celu odtworzenie pierwotnego kształtu kości.Najczęściej wykonuje się go przed planowanym leczeniem protetycznymi uzupełnieniami ruchomymi celem wygładzenia nierówności kostnych, bez czego właściwe dopasowanie protezy stałoby się niemożliwe, a jej użytkowanie niekomfortowe dla Pacjenta.

Standardowe badanie głowy i szyi powinno być wykonywane przez lekarza stomatologa u każdego pacjenta, przynajmniej raz w roku. Zawsze jest to badanie wzrokiem i dotykiem.

Nie są to  sposoby wystarczające, aby wykryć nowotwór w jego wczesnym stadium.

Rak jamy ustnej zajmuje 5. miejsce wśród nowotworów przewodu pokarmowego i 8. spośród ogółu nowotworów. 70% nowotworów złośliwych jest diagnozowanych zbyt późno, bo w III i IV stadium.

Aby umożliwić jak najwcześniejszą możliwość  wykrycia patologii ,wykorzystujemy test Vizi Lite Plus, który pomaga w identyfikacji zmian chorobowych, kiedy nie są one widoczne ani namacalne .W przypadku istnienia już widocznych ognisk chorobowych  pozwala na ich  wstępną  kwalifikację oraz monitorowanie.

Badanie to jest całkowicie nieinwazyjne.

1. Jak przygotować się do zabiegu chirurgicznego?

W celu prawidłowego przygotowania się do zabiegu chirurgicznego należy:

• wypocząć;
• zjeść lekki  posiłek;
• przyjąć leki (stale przyjmowane), chyba, że chirurg zaleci inaczej;
• odprężyć się i zaufać lekarzowi.

2. Co wolno, a czego nie należy robić po ekstrakcji zęba?

Po zabiegu ekstrakcji zęba:

• usuwamy opatrunek po 30 minutach od zabiegu;
• nie jemy i pijemy przez 2 godziny od zabiegu;
• w dniu zabiegu jemy tylko letnie, półpłynne pokarmy;
• nie płuczemy ust;
• wskazane jest stosowanie zimnego okładu na twarz 2-3 godziny po zabiegu;
• nie ogrzewamy twarzy po stronie ekstrakcji!
• warto wstrzymać się od palenia papierosów w dniu zabiegu;
• w razie wystąpienia dolegliwości bólowych, można zastosować dostępne bez recepty środki przeciwbólowe z wyjątkiem preparatów zawierających kwas acetylosalicylowy – Aspiryna, Polopiryna.

3. Czy wszystkie zęby mądrości trzeba usuwać?

Jeżeli zęby mądrości są zdrowe, ustawione prawidłowo w łuku zębowym, nie sprawiają trudności w oczyszczaniu i nie powodują dolegliwości bólowych to nie należy ich usuwać – chyba, że z powodu innych wskazań, np. ortodontycznych.

Natomiast wskazaniem do ekstrakcji zębów mądrości (w tym zatrzymanych) są:

• nieprzydatność w zgryzie;
• nawroty stanów zapalnych;
• brak miejsca w łuku zębowym;\
• niektóre choroby miazgi np. ropne zapalanie czy zgorzel miazgi;
• kieszonka kostna poza koroną zęba;
•  ucisk na ząb sąsiedni;
• torbiel wokół korony zęba zatrzymanego (widoczna na zdjęciu rentgenowskim);
• nerwoból spowodowany uciskiem zęba na nerw.

4. Czy można usuwać zęby u kobiet w ciąży?

Ciąża nie stanowi przeciwwskazania do ekstrakcji. Trzeba jednak odpowiednio zaplanować termin wykonania zabiegu, prawidłowo przegotować pacjentkę, dobrać preparat znieczulający, a sam zabieg przeprowadzić sprawnie i skuteczne. Najlepszym okresem do planowania zabiegów jest drugi trymestr ciąży. W pierwszym i trzecim trymestrze ogranicza się wykonywanie zabiegów chirurgicznych w jamie ustnej, o ile odłożenie ich nie stanowi zagrożenia dla zdrowia pacjentki. Największą rolę w przygotowaniu pacjentki do zabiegu odgrywa jej uspokojenie i wyjaśnienie konieczności wykonania ekstrakcji.

5. Jak długo może krwawić rana po zabiegu chirurgicznym?

Zabieg chirurgiczny zawsze wiąże się z wystąpieniem krwawienia. Prawidłowy okres krwawienia trwa kilka do kilkunastu minut (do momentu utworzenia się skrzepu). Jeżeli krwawienie wyraźnie się przedłuża uważane jest to za stan nieprawidłowy, mogący mieć różne przyczyny ogólne (skazy krwotoczne, działanie leków) czy miejscowe (zranienie w okolicy rany, uraz kości, itp.). Niezależnie od przyczyny krwawienia należy niezwłocznie zgłosić się do gabinetu w celu uzyskania pomocy.

6. Czy podniesienie dna zatoki szczękowej jest bolesne?

W nowoczesnej stomatologii nie ma miejsca na ból. W naszym gabinecie dysponujemy kilkoma rodzajami znieczuleń – umożliwia nam to pełne i dokładne znieczulenie i dzięki temu wszystkie zabiegi przeprowadzamy bezboleśnie.

7. Czy implanty wszczepiane są na tej samej wizycie co podniesienie dna zatoki szczękowej?

Decyzja o wszczepianiu implantów natychmiastowo przy podniesieniu zatoki szczękowej lub po pewnym czasie zostaje podjęta przez lekarza podczas planowania zabiegu i jest ona uzależniona od kilku czynników. Między innymi od grubości kości w miejscu planowanej implantacji.

8. Po jakim czasie można zakończyć leczenie po podniesieniu dna zatoki szczękowej?

Czas na wgojenie implantów jest taki sam, jak przy standardowej implantacji w szczęce górnej i wynosi 6 miesięcy. Po tym okresie można wykonać korony ostateczne i zakończyć leczenie. W wyjątkowych przypadkach okres ten może wymagać przedłużenia. Jest to uzależnione od warunków anatomicznych pacjenta i zakresu zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej.

9. Jak często konieczna jest odbudowa kości?

Statystycznie przy 40% zabiegów implantologicznych konieczna jest sterowana regeneracja kostna. Jej brak mimo wskazań może powodować pogorszenie utrzymania implantu w kości i zmniejszenie powierzchni kontaktu implant – kość.

10. Co to jest suchy zębodół?

Suchy zębodół to powikłanie po usunięciu zęba, którego istotą jest brak skrzepu krwi w zębodole (skrzep może się nie wytworzyć lub zostać wypłukany z zębodołu). Często dołącza się zakażenie bakteryjne. Objawy w postaci silnych, rwących bólów, promieniujących do uszu lub skroni, często występujące w nocy, powstają w 2-3 dni po zabiegu. Dolegliwości mogą utrzymywać się ok. 2 tygodni. Dokładna przyczyna tego schorzenia nie jest znana. Wśród prawdopodobnych przyczyn wymienia się: obniżenie odporności, niedobory witaminowe, palenie tytoniu itp. W sytuacji pojawienia się podobnych objawów należy zgłosić się po pomoc do gabinetu stomatologicznego. Wykonane zabiegi lecznicze przyspieszą gojenie się rany i złagodzą dolegliwości bólowe.

11. Czy można uratować wybity ząb?

W przypadku wybicia zęba stałego można zastosować zabieg ponownego umieszczenia go w zębodole – replantacji. Powodzenie zabiegu zależy od 3 czynników:

• dojrzałości zęba – największa szansę mają zęby młode, których korzenie nie są jeszcze całkowicie rozwinięte;
• czas przebywania poza zębodołem – najlepiej, jeżeli ten czas nie przekracza 20-30 minut;
• warunków w jakich ząb był przechowywany (wskazane jest przechowywanie zęba przez pacjenta w ustach albo w pojemniku, w mleku lub wodzie).

Podstawową zasadą jest jak najszybsze zgłoszenie się do gabinetu stomatologicznego.